Het had allemaal anders kunnen lopen, natuurlijk, maar zo is het nu eenmaal niet gegaan. En ja, men heeft gelijk. Welke gek bouwt nu zelf een boot? Zeker als je moet leven van een bijstandsuitkering omdat jij werkloos geworden bent aan het begin van de crisis in de tachtiger jaren. 'U komt nooit meer aan het werk mevrouw,' kreeg ik te horen op het arbeidsbureau. 'Gaat u maar wat leuks doen.' Sommige mensen nemen dat dan wat letterlijk. Ik ging een boot bouwen. Zo gek is dat helemaal niet. Nadat ik begon met bouwen heb ik een aantal andere 'gekken', zoals men dat noemt, ontmoet. De een bouwde met polyester, de ander met ferrocement, net als ik. Ferrocement is een materiaal dat ooit is uitgevonden door iemand in Frankrijk. Het is eigenlijk de voorloper van gewapend beton. Het is een combinatie van heel fijn-mazige bewapening en cement. Maar dat is een vage omschrijving. Daarmee ben je er nog niet. Voor je een romp hebt komt er heel wat bij kijken. Bouwen met ferrocement is een goedkope maar erg arbeidsintensieve manier. Maar dit wordt geen technische verhandeling over het bouwen met ferrocement, maar het verhaal over wat ik allemaal meemaakte tijdens de bouw van mijn boot de Excalibur. Ik wist er ook niet al te veel van. Tegenwoordig heb je internet en kun je daar alles vinden. Toen ik begon moest ik het van de bibliotheek hebben. Veel was er niet te vinden. Ik heb weken moeten wachten op boeken die ze speciaal voor mij bestelden. Daarin vond ik verschillende methoden. Ik koos er een die gebaseerd is op de bouw met vlechtmatten en gaas en ben zonder verder na te denken begonnen. Het weitje dat ik huurde veranderde door maartse buien in blubber. Laarzen aan en niet zeuren. Als het begon te hozen dook ik weg onder het afdak van voormalige varkensstallen naast mijn blubber veld. Nog voor het half april werd stond er een geraamte van een meter of twintig lang en vijf breed. Het voorste deel had zelfs twee verdiepingen. Als ik er doorheen liep, stelde ik me voor hoe het zou zijn als dat gevaarte af was. Hoe het zou zijn op de woeste baren…