Terwijl de Zuiderzeeballade uit de speakers schalt, en wij uit volle borst zingen dat aan gindse horizon Emmeloord ligt, jakkeren we met een gangetje van tachtig kilometer per uur over de kaarsrechte polderweg. Het is de derde dag van onze lange tocht naar het hoge noorden. Het uiteindelijk doel is de jaarlijkse bijeenkomst van trotse bezitters van Hobby campers. Een groep fanaten die er plezier in heeft om met hoogbejaarde campers door de Europese landen te scharrelen. De naam van de plaats waar we bijeen zullen komen is niet uit te spreken zonder een ernstige tongbreuk op te lopen. Het uit het hoofd neer schrijven is voor mij ook onmogelijk. Gelukkig hebben we het woord correct in de navigatieapparatuur kunnen invoeren waardoor we waarschijnlijk overmorgen het ons gestelde doel zullen bereiken. We hebben voor de lange tocht drie hele dagen uitgetrokken. Ons campertje is natuurlijk ook hoog bejaard en wij zelf hebben ook al een respectabele leeftijd bereikt. De afstand die we per dag kunnen overbruggen is daardoor beperkt.
Verslag over onze reis door Frankrijk en Spanje
Zwaar hijgend klom ik achter lief, die er kennelijk minder moeite mee had, via het steile, rotsige pad naar boven. Het woord pad is een overdreven aanduiding voor de stenige goot waarlangs tientallen jaren regenwater naar de bedding in het dal stroomde. Losse stenen en glibberige klei maakte het onmogelijk om gewoon te lopen. Voortdurend moest ik mijn ogen gericht houden op de helling voor mij. Een misstap kon fataal zijn. Hoger en hoger klommen we. Er leek geen einde te komen aan de zware klim. Ergens hoog boven ons moest zich een kasteelruïne bevinden. Die wilden we van dichtbij bekijken. Volgens de navigatie op mijn telefoon zou het een tochtje van ongeveer dertig minuten langs de geasfalteerde weg zijn. Maar er zijn al een tweetal uren verstreken en nog torent dat verrekte kasteel hoog boven ons uit.
Sterren kijken
Het is donker, aarde donker. Er is geen maan en het is onbewolkt. De winter dagen zijn koud en kort. Met mijn vrachtschip lig ik aan de kanaaloever gemeerd. Voor het slapen laat ik nog even de hond uit. Ik huiver van de kou, toch vriest het niet. Ik loop langs het kanaal en kan nauwelijks de grond onderscheiden. Mijn zwarte hond is helemaal niet te zien, maar ik ben er zeker van dat hij vlakbij loopt te snuffelen en hier en daar zijn poot optilt. Als ik naar boven kijk zie ik een fonkelende sterrenhemel. Ik moet wel stil blijven staan om te voorkomen dat ik het water in loop. Juist doordat het zo ontzettend donker en helder is zijn de sterren extreem fel. Ik sta zo vaker na boven te staren. Er is niemand die het ziet. En dan focus ik meestal op een van de meest felle sterren. Daarbij komt altijd de gedachte in mij op dat ik zo contact maak met mensen die me dierbaar waren. Ze zijn al lang dood, maar toch ervaar ik duidelijk hun aanwezigheid daarboven. Ik zie ze niet, maar ik hoor hun stemmen. Ik praat tegen ze en zij antwoorden goed verstaanbaar.
Zeebenen
De zon schijnt als we de Noorderhaven van den Oever uitvaren. We gaan over de Waddenzee, onder Texel door, naar Harlingen. Het water is heerlijk vlak en Texel komt al snel dichterbij. De kentering van het tij verwacht ik elk moment. Met de angst voor de zee nog tussen de oren is het heerlijk om vlak voor Texel stuurboord uit te draaien.
De eerste vloed drijft ons krachtig voor zich uit. Ton na ton komt in zicht. Met hoogwater willen we over de Boontjes omdat onze Excalibur ruim twee meter diep steekt. Het is dus zaak dat we op tijd voorbij het ondiepste stuk raken. Als we deze snelheid houden zijn we vlot in Harlingen en weer op veilig binnenwater.
Examenvrees
Het is de eerste maal dat ze op dit deel van de rivier varen sinds ze beide het zogenaamde “streckepatent” gehaald hebben. Dagen van studeren waren er aan vooraf gegaan. Herhalen en nog eens herhalen. Tot ze eindelijk zenuwachtig in het bedompte lokaal van de zeevaartschool te Antwerpen zaten en getest werden op hun kennis. Er volgden weken van gespannen op de uitslag wachten. Was de examen commissie tevreden of moest er een nieuwe poging ondernomen worden? Nagels werden kort gekloven en haren uit het hoofd gerukt. Eindelijk viel de envelop met de uitslag op de deurmat. Trillend van de zenuwen werd de envelop onhandig open gescheurd. Daarbij werd de ingesloten brief ernstig beschadigd. Het was nog een heel gepuzzel tot ze weer een leesbaar geheel hadden. Ze hadden eindelijk de uitslag voor zich. De verlossende woorden dansten voor hun ogen. Beiden hadden het examen met goed gevolg afgelegd.
Kerstverhaal
Zwaar leunend op zijn stok liep de oude Italiaanse man hijgend tegen de steile heuvel op. Nu en dan moest hij even stoppen om op adem te komen. Het pad slingerde rond de steile berg mijnafval en eindigde op de afgeplatte top. Sinds de oude man met pensioen was liep hij af en toe helemaal naar boven en keek daar dan uit over de omgeving. Het gebied waar hij zijn lichaam versleet met beulen in de kolenmijn en later in de staalfabrieken. Hij was na het einde van de tweede wereldoorlog naar Wallonië gelokt met beloften als goede beloning en een prima toekomst in de Waalse industrie. De Belgische en Italiaanse regering hadden een verdrag gesloten onder de naam Accord du Charbon. Het plan hield in dat er zoveel mogelijk arbeiders vanuit Italië in de Waalse mijnbouw zouden gaan werken. Als tegenprestatie ontving Italië 200 kilo kolen per dag voor iedere Italiaan die in de mijn werkte.
Bouw van de Excalibur
Het had allemaal anders kunnen lopen, natuurlijk, maar zo is het nu eenmaal niet gegaan. En ja, men heeft gelijk. Welke gek bouwt nu zelf een boot? Zeker als je moet leven van een bijstandsuitkering omdat jij werkloos geworden bent aan het begin van de crisis in de tachtiger jaren. 'U komt nooit meer aan het werk mevrouw,' kreeg ik te horen op het arbeidsbureau. 'Gaat u maar wat leuks doen.' Sommige mensen nemen dat dan wat letterlijk. Ik ging een boot bouwen. Zo gek is dat helemaal niet. Nadat ik begon met bouwen heb ik een aantal andere 'gekken', zoals men dat noemt, ontmoet. De een bouwde met polyester, de ander met ferrocement, net als ik. Ferrocement is een materiaal dat ooit is uitgevonden door iemand in Frankrijk. Het is eigenlijk de voorloper van gewapend beton. Het is een combinatie van heel fijn- mazige bewapening en cement. Maar dat is een vage omschrijving. Daarmee ben je er nog niet. Voor je een romp hebt komt er heel wat bij kijken. Bouwen met ferrocement is een goedkope maar erg arbeidsintensieve manier. Maar dit wordt geen technische verhandeling over het bouwen met ferrocement, maar het verhaal over wat ik allemaal meemaakte tijdens de bouw van mijn boot de Excalibur.
Herfst
Herfst in de stad is donker, grauw en nat. Gure wind en dwarrelende bladeren op straat. Een glimmende straat nat van de regen. De wi;e strepen vervagen in het schemerlicht. Autobanden sissen op het natte wegdek. Water spat op als een auto passeert. De weerkaatsing van autolampen verblind de fietser die voorovergebogen tegen de wind worstelt. Afgevallen bladeren liggen nat en glibberig in de goten langs de weg. Bij de voordeur zijn ze op een hoop gewaaid tot een vieze bruine kledder.
Gerrit
Hoera, het is een meisje en we noemen haar Gerrit. Dat lijkt alsof er een kind geboren is maar zo is het niet. Nee, Gerrit is onze nieuwe poes. Na het afschuwelijke drama, het verlies van Diesel, tijdens onze reis richting Venetië hadden we gedacht nooit meer een poes in huis te halen. We waren zo ontzettend verdrietig door het verlies van Diesel dat we dat nooit meer wilden meemaken. Het was zo een bijzondere kat die al zeven jaar met ons meereisde. Of het nu met de boot of met de camper was, Diesel ging altijd mee. Waar we ook naar toe gingen, het maakte niet uit. Als de omgeving waar we verbleven het toeliet ging ze gewoon naar buiten. Dan was ze lekker op jacht naar muizen of speelde met dwarrelende blaadjes.
Reisverslag van een mopper pot
Na een rit door stralend weer komen we aan op de tweede camping van de reis. Begeleidt door het ontvangstcomité manoeuvreer ik de camper onder de dennenbomen. Gelukkig is er volop schaduw want tijdens het rijden onder de brandende zon zijn we oververhit geraakt. We laden snel de stoelen uit en met een glas ijskoude cola gaan we in de welkome schaduw zitten uitblazen van de eerste tocht deze groepsreis.
Hondenreis
Eindelijk is het dan zover. Maanden hebben we er naar uitgekeken. Nog twee nachten dan verzamelen op de camping in Tarifa. Iets meer dan twee weken zijn we onderweg. Het was niet een erg makkelijke tocht. Bij vertrek voor ons huis bleek de voorgaande nacht de verwarming van de camper te zijn uitgevallen en was daardoor alles wat met water te maken had stevig bevroren. Dat was een tegenvaller...